Şimdi bu yazacaklarım aslında benim içinde oğlum içinde bir mucize niteliğinde. Ne zamandır şu yazıyı yazmak için sabırsızlanıyordum sadece biraz uyku düzenimizin oturmasını bekledim.
Her annenin hayalidir değil mi oğlunun pışpışlayarak uyutması hatta daha da güzeli kendi kendine uyuması.
Evet bu benimde hayalimdi. Ne deriz hep çocuğumuz olmadan önce “Aaaa hayatta ayağımda sallamayacağım , yok yok alışmasın.” 🙂 Tabi bu bir sadece anne atasözüdür. Dilimiz söyler ama ayaklarımız tam tersini yapar. Benimde tabi ki böyle düşüncem vardı.Ama kolik sağ olsun bu düşüncemi yerle bir etti. 3 ay dolu dolu bağırsakta gaz problemi çektik ve kolik geçirenler bilir çocuk hareket halinde sallanınca bu onu rahatlatır. O 3 ay kollarım oğluma asansör görevi gördü .Onu rahatlatmak için bir aşağı bir yukarı asansör yaptım durdum ve ister istemez bu uykuya geçmişine de bulaştı. Aylar geçiyor ve oğlum büyümeye devam ediyordu.
Ara ara aklımı kurcalayan uyku eğitimi vermek hep geçiyor. İnternette araştırdım, çevreme sordum kendi çapımda bir şeyler yapmaya çalıştım ama o hep beni yendi. Hep sallanarak uyumak istedi.
Çok iyi hatırlıyorum 18 aylıktı. Annemlere gitmiştim ve internette okuduğum bebek ve anne cenin pozisyonuna geçip o şekilde uyku eğitimi verme yöntemi vardı. Denedim. Öyle uykusu var ki sallasam ilk dakikada daha uyuyacak ama yaklaşık 40 dakika hep ağladı o ağladıkça ben çırpındım içimde. Babam artık içerden dayanamadı ve geldi dedi ki “Kızım yeter ağlatma çocuğu salla, dayanamıyorum ağlamasına yazık” dedi.
Ve bende çok iyi biliyordum ki çocukta ağlayarak verilen uyku eğitimi belli travmalara sebep olabiliyormuş. Ben bir daha bunu denemeye cesaret edemedim.
Birde deneyenler olmuştur Tracy Hogg “yatır-kaldır” metodu var. Bu yöntem genelde 4-8ay arası bebeklere verilebiliyor. Daha da küçüktü bunu da denedim ama hiç alışacak gibi değildi. Battı balık yan gider dedim ve 33 aylığa kadar ayaklarımda sallayarak getirdim.
Sallayarak ama artık sallarken ayak parmaklarım uyuşur derecesine geliyordu. Bileklerim ve bacaklarımı hiç sormayın. Çünkü 15 kg çocuk ve yerine yatırana kadar ayaklarımda geçen süre en az 40 dakika…
Kafamda deli sorular “Nasıl alıştıracağım? Ne yapacağım? Ya yine reddederse?”…
Bir etkinlikte sevgili Lesli hanım (uyku danışmanı) ile karşılaştım ve sonra ona telefonla ulaştım. Yarım saat kadar telefonda görüşmemiz oldu ama bana o kadar güzel tüyolar verdi ki… Derdimi anlattım. Kaç aylık olduğunu, nasıl uyuduğunu, bize sallamanın nerden miras kaldığını anlattım.
Ve bana şunları söyledi; Uras’ın artık büyüdüğünü ,zıtlaşma değil anlaşma yoluyla ayakta sallamamaya alıştırmayı, bacaklarınızın ağardığını, onun büyüdüğünü, bebeklerin sallanarak uyuduğunu, eğer uyursa ona ödüllendirmeler, sürprizler yapmamı anlattı.
Bana zaten bunlar yetti.
Şimdi sıra bendeydi. Yaparım gücünü sağ olsun Lesli hanım beni cesaretlendirerek verdi.O gece de salladım ama ertesi sabah öğle uykusuna geçmeden önce ben Uras’ı işlemeye başladım.
Kucağıma aldım ve dedim ki” Bak annecim ben seni artık ayaklarımda sallayamıyorum çünkü bacaklarım çok ağrıyor” dedim. Hatta “Bak dokun” dedim.
O dokundukça “Oooof!” dedim. Hatta komik söyledim,oyunlaştırdık birlikte güldük.
“Sen artık büyüdün artık abi uyuyuşuna geçmemiz gerek” dedim “Heeee..” dedi 🙂
Bu “Abi uyuyuşu” cümlesi ona cesaret verdi.
“Sen şimdi yat ben senin sırtını açacağım gıdı gıdı yapacağım ,istersen göbeğini de yaparım” dedim.
Başta direndi tabi ki “piiişşş… pişşşş… ” dedi yani salla anne diyor. “Yok olmaz annecim” dedim “Sen abi uyuyuşunu yaparsan bak sana uyandığında çok güzel sürprizim var” dedim.
Telefondan ninni müziği açtım ,sırtını ,göbeğini sevdim, başını okşadım, pıış pışş dedim tam uykuya dalması 1 saat sürdü. O uyudu tabi ben şaşkın zıplayarak içeri anneme gittim.” Uyudu anne uyudu ” diyorum anneme 🙂
Hatta instagram da hikayemde paylaşmıştım 20.08.2018 ilk defa sallanmada uyudu. Bu bir süreç inşallah daha da erken uyuyacak” demiştim.
Uyandığında ona hediye ile karşıladım. “Aferin sana oğlum Abi uyuyuşunu yaptığın için işte sürprizin” dedim. Sonra dedi anneannesi hepimiz onu alkışladık.
Sonra hemen telefona sarıldım. Lesli hanıma gündüz uykusunu sallamadan uyuduğunu söyleyince, sakın bir daha ayağa geçmememi artık bu şekilde devam etmemi söyledi.
1.günün gecesi yine aynı şeyleri yaşadık. Hatta mızıldandı, ağladı ama mızıltı ağlaması sesimi hep fısıltı sesiyle konuştum. Saçını okşayarak masal anlattım. Hatta pamuk prensesten girdim pinokyo oyuncağından çıktım.:) Aaa birde baktım uyudu.
2.gün öğlen ve akşam yine aynı şeyleri yaşadık ama her uyku sonra sürpriz yaptım. Bu çok hoşuna gitti.
Çocukta kalıplaşmış bir davranışı kırmak için sürekli pekiştireç vermek çok iyi bir yöntem oluyor.3.gün yine aynı şeyleri yaşadık ama ilk güne göre hafifledi.
4.gün babası bizi almaya geliyordu ona araba alıp getirdi ve verirken
-Abi uyuyuşu yaptığın için aferin oğluma sana bu yüzden araba aldım dedi.
ve bizde artık oturdu. Çok şükür diyorum .
Şu anda gündüz 30-35 dakikada gece 50-55 dak. uykuya geçiyor. Bu süre zamanla azalacak. Gündüz yanında uzanıyorum. Gece babası yanına uzanıyor ben başında oluyorum. Zaten ayakta sallarken de illa babasının elini tutarak uyurdu. Hikaye okuyoruz, etraftaki arabaları bile uyutuyoruz hatta babası dayanamayıp sızıyor :)Su istiyor. Nazar oku diyor. Uras yine bana kalıyor ama böyle uyutmak harika bir duyguymuş. Normalde Uras uyurken ten temasını sevmez, ayağı ,kolu, bacağı bana dokunsa bebekliğinden beri uyanır. Şimdi yanında baba veya bende olsam dokunsa da uykuya dalabiliyor.
ilerleyen zamanda yavaş yavaş bu destekleri de kesip kendi kendine uyumasını sağlayacağız. Ama bunu başardık ya gerisi gelir.
“Alıştırmak zor mu?” diyeceksiniz belki içinizden. Evet hemde çok zor sanki memeyi bıraktırma durumlarını yeniden yaşar gibi oldum ama zafer hem oğlumun hem de benimdir.
İçimdeki cesareti bana yansıtıp, yol gösteren Lesli hanıma teşekkür borçluyum. Bu 33 aylık olmuş oğlumun uyku eğitimiydi. Her çocuk farklı ,ayları farklı. Bu yüzden ayına uygun uyku eğitimi vermenizi öneririm, tıpkı bizim yaptığımız gibi.
İnstagram da mesaj kutum sayısızca uyku mesajlarıyla doluydu. Bu yazıyı bekleyenler vardı. Umarım sizde cesareti bu yazıda bulursunuz.
Sevgiyle kalın… 🙂
